ادبیات گیلکی، شعری از جعفر کسمائی

به شهر خویش رسیدم پس از زمانی چند
  
     که بود حسرت دیدار دوستانی چند  

              به شهر خویش که از کوچه و خیابانش  
 
               هزار خاطره داریم و داستانی چند   
     
                    هماره یاد عزیزان به خیر باد به خیر
   
                         که جمع اهل هنر بود و همزبانی چند   
          
               الا شکوه بهاران عشق، ای گیلان
   
                   که نیست بی تو مرا عمر، جز خزانی چند
      
     قسم به خاک تو و گیسوان شالیزار
  
     قسم به جنگل و صحرا و سایبانی چند  
       
بخوان به خویش مرا تا نرفته ام از دست 
  
     چو هست از من و عشق کهن نشانی چند 
      
          وگرنه بگذرد این روزگار و می بینی 
  
               نمانده هیچ به جز مشت استخوانی چند