خلوت من

ببه کي فردا، ايمرۊ جا بئتر ببه

خلوت من

ببه کي فردا، ايمرۊ جا بئتر ببه

گیلان نامه

سه شنبه, ۲۰ آبان ۱۳۹۳، ۰۹:۲۲ ق.ظ
تمدن های گیلان :   ------------------- تمدن تالش ها یا کادوس ها : آثار به دست آمده از گورهای قدیمی و زیر خاکهای منطقه تالش و نواحی مجاور آن به عقیدۀ کارشناسان، متعلق به اواخر هزارۀ دوم پیش از میلاد است که نشانه هائی از تمدن باستانی ساکنان این منطقه در آن زمان می باشد. هنرمندان آن خطه برای رسیدن به چنین مرحله ای از تمدن قطعاً قرنهائی متمادی را در ممارست و تمرین گذرانده اند. دربارۀ کادوسیان عقاید و نظرهای بسیاری ابراز شده است. بعضی از پژوهشگران بر این عقیده اند که قوم کادوس در گیلان و قسمت شمال باختری آذربایجان سکونت داشته و پیش از آمدن آریائیها بومی این سرزمین بوده اند.     تمدن های گیلان :   ------------------- تمدن تالش ها یا کادوس ها : آثار به دست آمده از گورهای قدیمی و زیر خاکهای منطقه تالش و نواحی مجاور آن به عقیدۀ کارشناسان، متعلق به اواخر هزارۀ دوم پیش از میلاد است که نشانه هائی از تمدن باستانی ساکنان این منطقه در آن زمان می باشد. هنرمندان آن خطه برای رسیدن به چنین مرحله ای از تمدن قطعاً قرنهای متمادی را در ممارست و تمرین گذرانده اند. دربارۀ کادوسیان عقاید و نظرهای بسیاری ابراز شده است. بعضی از پژوهشگران بر این عقیده اند که قوم کادوس در گیلان و قسمت شمال باختری آذربایجان سکونت داشته و پیش از آمدن آریائیها بومی این سرزمین بوده اند. سرهانری راولینسن گزارش می دهد که کوهستان های شمالی و جنوبی درۀ سفیدرود مسکن طوایف کادوسی بوده است. با در نظر گرفتن عقایدی که از سوی محققان ابراز شده کادوس منطقه ای جنگلی و باران خیز در دو سوی سفیدرود، مجاور سرزمین ماردها و همسایۀ غربی تپوریها بوده است. استرابن جغرافی دان عهد قدیم (63 ق.م تا 24 میلادی) مسکن کادوسیها را در ارتفاعات کوهستانی بخش غربی و در قسمت جلگه ای گیلان می داند و محل کنونی رشت را (که تا دورۀ مغول نامی از آن دیده نمی شود) در حدود سر حدات مرزی میان گیلها و کادوسیها ذکر نموده است. سرآرنولد ویلسن دربارۀ قوم کادوس و بعضی دیگر از اقوام ساکن جنوب دریای خزر می گوید: این اقوام از ساکنان اولیۀ ایران بوده اند و فرزندان آنان هنوز در گیلان و مازندران و در سرزمین های جنگلی سواحل خزر دیده می شوند. پلوتارک، کادوس را مملکتی کوهستانی و صعب العبور می داند که همیشه ابر آسمانش را پوشانده و در جنگلهایش سیب و گلابی خودرو می روید. او محل زندگی کادوسیان را فاقد هر گونه آبادی معرفی نموده و نوشته است آنها اطلاعاتی در زمینۀ کشاورزی نداشتند. مسلماً چنین اظهار نظری را باید ناشی از عدم آگاهی مورخ مذکور دانست و شاید شنیدن آوازۀ مهابت و بی پروائی کادوسیان در جنگهای جلگه و فلات علت چنین اظهار نظری بوده است. شهرها و آبادی های کادوسیان در نقاطی بوده که رسیدن به آنها مخصوصاً اگر از آن سوی البرز بود نیاز به گذر از مناطق کوهستانی و جنگلی و باتلاقی و غیرمسکون داشت و نمی توان قبول کرد قومی که در پشت دیوار بابل به کار کشاورزی پرداخته در منطقۀ خود کشاورزی نداشته باشند. با توجه به قدمت تاریخی این قوم برای پی بردن به تمدن شکوفای کادوسیها نگاه کوتاهی به یادمانه های تاریخی آنان ضروری به نظر می رسد: بیش از یک قرن از سالهای 1262_1267 هجری قمری، که ژاک دمرگان در تالش گیلان و نواحی همسایۀ آن به جستجو کشف آثار باستانی دست زد می گذرد. او در بابازمینی تالش در کاوشهای خود گردن بندی به دست آورد که مهره هایش از عاج فیل ماموت، یعنی حیوانی که ده هزار سال پیش نسل آن منقرض گشته است. دمرگان در دامنۀ کوهها و حاشیۀ دره ها در منطقۀ تالش و آق اولر، گئور قلعه سی (قلعه گبرها)، شاه گل دره، نمین امیرتومان، حسن زمینی و برخی نقاط دیگر آثار زیادی از ظرفهای سفالین درشت، به رنگ خاکستری و یا سیاه رنگ و نیز ظرفهائی سنگی و مفرغی، وسائل خانه، ابزار و آلاتی مانند وسائل زینتی، اسلحه های گوناگون مانند کارد، خنجر، پیکان و گرز که در زمان جنگ و یا هنگام صلح مورد استفاده قرار  می گرفتند کشف نمود که برخی از آنها مربوط به دوران برنز یعنی 2100 سال پیش از میلاد می باشند وشبیه آثاری هستند که از لرستان و آسیای صغیر کشف شده اند. ژاک دمرگان و برادرش هانری دمرگان حوالی سال 1272 هجری قمری در تالش به آرامگاهی برخورد نمودند که دیواره های آن را تخته سنگهای برافراشته تشکیل می داد. بر فراز آن دیوار، یک یا چند تخته سنگ به جای سقف استوار بود. در داخل آرامگاه بقایای جسدی دیده می شد که در اطراف آن وسائل زیادی به دست آمد. در بین اشیائی که پیدا شد حلقۀ انگشتر یا دستبند و سوزنی از آهن دیده می شد و چنین می نمود که در آن عصر این فلز به سبب کمیابی ارزش بسیاری داشته است. وجود مکان هائی مانند ییلاق پارگام از توابع رضوانشهر، گوره قبر دی گا (جای ده) در ییلاق خوشابر، ناحیه ای بین آبادی های باکفشن و جلده گورا دشت در خاور دی گا، شرگا (جای شهر در ییلاق ماسال، دیوه که (خانه دیو) در فاصله بین روستای ییلاقی گلی لرز و الله بخش محلۀ رضوانشهر، آتشکنه در ییلاق آق اولر تالش، مینه رو (رودخانه مینائی) روستائی در حدود بیست کیلومتری پونل، کنه کلون (قلات یا قلعۀ کهن) در ییلاق ارده تالش دولاب، تلارگا (جای قصرو تالار) در ییلاق ماسال که به صورت گنجینۀ گرانبهائی از یادمانهای تاریخی شامل سکه های طلا و نقره، ابزار آلات فلزی، انواع مجسمه ها و سفالینه ها از دوره های مختلف پیش از میلاد، ویرانه های شهر، آتشکده ها، گورستان های متعلق به دوران باستان، به تالش غنائی از تمدن گذشتۀ آن بخشیده است.
  • نیما رهبر (شبخأن)

نظرات  (۰)

هیچ نظری هنوز ثبت نشده است
ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.
شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:
<b> یا <strong>، <em> یا <i>، <u>، <strike> یا <s>، <sup>، <sub>، <blockquote>، <code>، <pre>، <hr>، <br>، <p>، <a href="" title="">، <span style="">، <div align="">
تجدید کد امنیتی