دیالوگی کوتاه با دیوار

زمانی " گیله مرد " خودکفا بود. نیازهای خود را، خود، آسان از طبیعت برآورده می کرد. دست در آب می کرد، ماهی می گرفت، تیر به هوا می انداخت، مرغابی میزد و  چوب به زمین می کاشت که رخت بیاویزد، سبز می شد و بار می داد. گیلانی با الیاف گیاهی حصیر می بافت و زیرانداز خود می کرد و با آن کلاه و سرپناه می ساخت و از پشم بز چادر و مسکن. نه تنها خانوارهای روستایی، بلکه مرغ و خروس و غاز و اردک آنها هم خودکفا بودند و غذای خود را از طبیعت تأمین می کردند. گوئی خداوند این خطه را برای آن آفریده است که ساکنان آن احتیاج به فعالیت اقتصادی نداشته باشند. بخورند و بخوابند و از خوشبختی خود در برابر مهاجمان دفاع کنند. ساس و کک و پشۀ دیارشان، غریبه ها را بگزند و آنها را به نقطه ای دیگر فراری دهند. آن دوران گذشت . . . امروز نه دیگر از آن همه ماهی ها اثری دیده می شود و نه از آن مرغابی ها، و تعداد ماهیگیران هم بسیار زیاد شده. از گذشته هر چه که بگویی باز هم حرف برای گفتن داری و در آخر حسرتی جانکاه و آهی سرد . .  اما کمی هم از امروز بگوئیم . . . دامنه را کوتاه کرده و از رشت به عنوان مرکز استان که باید نشانه پیشرفت و ترقی باشد بگوئیم: از کجا بگوئیم، چه بگوئیم و چه نگوئیم . . .   می خواهم از فعالیت های مفید شورای شهر در دوره سوم بگویم . . . ناگهان صدای چکش قاضی گوشهایم را نوازش می کند . . . . . می خواهم از شورای چهارم و تصمیمات مفیدش (!) بگویم . . . ناگهان یادم می آید که مستقل است و همه فن حریف و همه چیز دان، که مبادا درب این خلوتکده را نیز مانند درب شهرم تخته کنند . . . . . می خواهم از سدی که قرار است بانی خیر بشود و با تکمیل اش  هکتارها زمین زراعی و باغ و درخت نابود شود (شما بخوانید مشکل کم آبی را رفع کند) بگویم . . . ناگهان یادم می آید استاندار حامی سفت و سخت این پروژه است و نکند که . . . . . اصلاً ما گذشتیم، اینجا همه چیز خوب است و ما هم راضی.  آسمان، آب، هوا، خاک، زمین مال شما، فقط هویتم را از من نگیرید . . .