ايتأ کۊچي دانه داستان

 

 

 

 

^{آقاىˇ وزير بهداشت بفرماسته: «کؤليه فۊرؤختن خؤرم کار ني-يه، شيمي کؤليه-يأ هأتؤ مرجانه فأديد!»}

^{هأنˇ وأستي جه وزيرˇ مؤترمˇ بهداشت کي خؤرم کاران زياد بۊکۊده دأره، تشکؤر کۊنيم کي أمرأ}

^{رانمائي بۊکۊده. مألۊمˇ کي آقاىˇ وزير هيزره واخب ني-يه کؤشان، چي وأستي خۊشانˇ نازنين کؤليه-يأ}

^{فۊرۊشده. بخألي تيتالي يا ثوابˇ ره أ کارأ کۊنده!}

^{اينفر کي خۊ کؤليه-يأ بۊفرؤخته بۊ گؤفتي، أگه آقاىˇ وزير اۊ پۊلي کي خايمه مرأ فأده، مي چۊمانˇ سر،}

^{ايتأ کؤليه کي ويشتر نأرم، اۊنم ديپيچم کادؤ دۊرۊن باينن کادؤىˇ تولد فأدم آقاىˇ وزيرأ.}

^{وأورسئم أولي کؤليه-يأ چۊتؤ بۊفرؤختي بۊگؤ، مي کؤرکي-يأ خأستيم مردأ-دم هرجيگا بۊشؤم وام فأگيرم}

^{نؤبؤسته کي نؤبؤسته، وا جاهاز بيهه-بيم دئه، جاهاز فاندأ بيم کي مي دسˇ سر مأنستي.}  

^{بازنشسته-يم، مائي ئي تۊمۊنˇ مرأ کي أمي چا پۊرأ نيبه. ايرۊز هأ باغˇ مؤحتشمˇ دۊرۊن نيشته بۊم کي،}

^{ايتأ هأ رۊزنامهˈن چيسه ارشاد تازگي-يان مرجانه پخشأ کۊنه، مي دس فارسه. کرأ خاندأن دۊبۊم کي يؤکؤ}

^{ايتأ مۊناقصه آگهي-يأ بيدئم بينيويشته بۊ «شيمي کؤليه-يأ هينيمي»}

^{مي مرأ بۊگؤدم: خئلي-يان أ دۊنيا دۊرۊن ايساد ايتأ کؤليه ويشتر نأرد، من ايتأ کؤليه عيلاوه دأرم،}

^{عيلاوه کؤليه-يأ چي خأيم بۊکۊنم کي!!؟}

^{چي ره أ خۊدادادي سرمايه جا ايستفاده نۊکۊنم، حؤکمن جه هۊ اول-سر خۊدا فادأ کي هر زمات گير دکفتيم}

^{بيشيم اۊنˇ سر وخت. أتؤ بؤبؤسته کي مي کؤليه-يأ بۊفرؤختم ؤ کؤرˇ دانهˈ اۊسه کۊدم مردˇ خانه.}

^{البت أسأ وا مي اۊ دۊتا کؤرانˇ رئم جاهاز جۊرأ کۊنم، ولکي بتانستم أشانˇ مارأ راضي-يأ کۊنم،}

^{ايتأ خۊ کؤليه-يأ مرجانه فأده آقاىˇ وزيرأ، أمما اۊنˇ جا وأسي مي کؤرانˇ جاهازأ فأده-يأ.}

 

^سربس

دیالوگی کوتاه با دیوار

 

به نام او که خلق کرد آسمان و زمین و هر آنچه میان آنهاست . . . 

 

به نام او که خلق کرد انسان و هر آنچه به او بخشید . . . 

 

به نام او که خلق کرد فرشته ای از فرشتگان درگاهش به نام مادر،

 

و هر آنچه در وجود پاکش نهاد . . . 

 

به نام او که گفت بخوانید مرا تا اجابت کنم شما را . . . 

 

و فرشته ای که مصیبت های این زندگیِ نکبت بار، او را وادار کرد تا بگوید: تو بخوان مرا، تا من اجابت کنم . . .

 

 از بلندای پلی همراه فرزندی معصوم . . .

 

اجابتی که پایانی است بر دردِ جانکاه اش،

 

پایانی است بر ناله های شبانه اش،

 

پایانی است بر گرسنگیِ هر شبِ خود و کودک معصوم اش،

 

و مرهمی بر قلبِ همسرِ خانه نشینِ شکسته غرور، تا شاید اینگونه، غرورش بیشتر . . . 

 

بی شک او اولین نبود، آخرین هم نخواهد بود . . .

.

.

. 

پس بخوان به نام او که به حکمِ مرگِ جسم، دیگر زنده نیست . . .

 

به نام او که زین پس، ناله های خود را همراهِ نفرینی خانمان سوز،

 

به دنبالِ ناله های پر شرار مرغ سحر پیش می فرستد، . . . 

.

.

.

باشد که فردا، بهتر از امروز باشد.