دیالوگی کوتاه با دیوار - نجابت ؟

از قدیم گفته اند: نجابت زیاد نجاست میاره. از تمام کسانی که این مطلب را می خوانند خواهش میکنم از بنده ایراد نگیرند که چرا عفت کلام را رعایت نکرده ام، چون حق خودم می دانم تمام انتقادها و فریادهائی که نتوانستم بر سر مسئولین بی لیاقت شهر و استانم بزنم را اینجا بازگو کنم: در نجابت مردم استانم هیچ شک و تردیدی نیست اما ... خرده بر حرفِ درشتِ منِ آزرده مگیر    حرفِ آزرده درشتانه بُود خرده مگیر   چرا اینگونه هستم ای خدایا    مگر دیوانه یا مستم خدایا خدایا من چرا گردم چنین و    نگردم شاد و می گردم چنینی زمزمۀ دیوانگان، خوشتر از زمزمۀ مدعیان عقل و هوش است. صحبت از میراث یک قوم است و من یکی از میراث داران آنم. ناگهان ندائی می آید که: ولش کن بابا، بیخیال ...! این تمام دیالوگ یا بهتر بگویم نهایت دیالوگی است که بین تحویل دهندگان و تحویل گیرندگان این میراث رد و بدل می شود. تفاوت دو نسل که یکی در حال تحویل است و یکی در حال گرفتن، نگهداری و تحویل به آیندگان. نسلی که گله مند است از اینکه با برچسب نجیب و قانع کلاه بر سرش گذاشته و عقب ماندگیها را اینگونه پنهان می کنند. ولی، غافل از اینکه، این دردها مانند زخمی کهنه، دوباره، جائی دیگر، سر باز میکند و این بار چرکین تر از گذشته جواب می خواهد که چرا، به راستی چرا اینگونه است؟ به کدام دلیل و منطق زمانی که زبان و آداب و رسوم شما مورد تمسخر قرار گرفت، به جای مشت گره کرده لبخندی تحویل دادید یا شما نیز اصالت خود را نفی کردید تا یاوه گویان با ادبیاتی که شایستۀ خود آنهاست با شما سخن بگویند. به کدام دلیل و منطق ایستادید و نظاره گر ویرانیِ خانه و کاشانۀ خود شدید تا هر بیگانه ای آمده، چند روزی بر شما حکمرانی کند و با جیب پر و بدون ترس از پاسخگوئی رفته، لبخندی هم از روی رضایت تحویل شما بدهد. به کدام دلیل و منطق آینده را با بیخیال شدن ها معامله کردید و چه بد معامله ای. روزی خبر می رسد می خواهند به بهانۀ عریض کردن خیابان بقعه ای که نماد مذهبی شهر رشت است را ویران کنند. روز دیگر خبر می رسد خانه تاریخی نوبل را خراب کردند. روز دیگر خبر از نابودی تدریجی حمام تاریخی گلشن می آید. روز دیگر خبر از انتقال آب دریای کاسپی به گوش می رسد. روز دیگر خبرهای ناراحت کننده از ورزش استان می رسد. امروز هم منتظریم، تا شاید ناگوارتر از اینها را بشنویم. سؤال دیگر من این است که پایتخت با تمام ... چگونه توانسته جای استان زیبای مسؤلان را بگیرد؟ آنانکه از شهر و استان خود بیرون شده و به پایتخت که الحق پایتخت فریب است پای نهاده، آنچنان خود و مردم استان خود را فراموش کرده اند که گوئی آنان نسل اندر نسل پایتخت نشین بوده اند. فارغ از سودی که برای استان ندارند در هر طرحی که به زیان استان و به بقای آنان در پست هایشان کمک کند بی شک شرکت کرده و رأی موافق هم خواهند داد. حال، ما مانده ایم و یک خانۀ ویران، که اگر کمر همت ببندی گویند، مردم گیلان نجیب اند و این عده  قلیل اند که ... چنان است و چنان. و اگر سکوت کنی و نظاره گر باشی که وجدانت مانند خوره تمام روح و روانت را می خورد. و اگر هم با هزار سختی کاری از پیش ببری، هزاران هزار پیش قدم پیدا می شود. نمونه اش مرحوم جعفر خمامی زاده، که پس از فوت، او را خائن به مملکت و سر سپرده معرفی کردند، فقط و فقط به دلیل ترجمۀ کتابهای مستشاران و سیاحان خارجی که دربارۀ گیلان تألیف کرده بودند. و نمونۀ دیگر، به جای تقدیر و تشکر شایسته از آقای پورجکتاجی، شاهد نفی خدمات فرهنگی بی بدیل ایشان هستیم. ولش کن بابا، بیخیال. دلِ دوستان به درد آوردن    مرادِ دشمنان بر آوردن است.

دیالوگی کوتاه با دیوار - بس است تکرار ملال

گیله وا _ 11 بهمن 1392 اگر نمایندگان با هم و کنار هم نباشند مثل آن است که مردم با هم نیستند و اگر مردم کنار هم هستند و نمایندگان نیستند، پس اینان نمایندگان واقعی نیستند! شنیده های خبرنگار دیارمیرزا از منابع آگاه و موثق حکایت از آن دارد که معاون وزیر کشور نیز در جلسه خصوصی با استاندار از بی ثباتی مدیریت شهری در رشت گلایه کرده و به دکتر نجفی می گوید: با سفر به شهرهای مختلف عموماً جلسه ای با رییس شورا و شهردار برگزار می کردم تا از نزدیک با مشکلات شهر آشنا شوم و اقدامات لازم جهت حل مشکلات را فراهم آورم اما نمی دانم در رشت باید با چه کسی جلسه بگذارم! با سرپرستی که چندی دیگر از این پست خواهد رفت و اعضایی که هنوز تکلیف خود را نمی دانند و دچار اختلاف فراوان هستند؟! پس از طرح سوال از شهردار لاهیجان در جلسه شورای اسلامی این شهر و عدم اقناع تمام اعضای شورا از پاسخ های کحالی، استیضاح وی در پنجاه و دومین جلسه شورای شهر لاهیجان به صورت فوق العاده برگزار شد، رقم خورد و کحالی با حداکثر آرا یعنی ۹ رأی کامل اعضای شورای شهر لاهیجان عزل شد.  بس است تکرار ملال  تداوم این نابسامانی ها خصوصاً در دو شهر رشت و لاهیجان و اینکه همه فقط حرف می زنند و عمل نمی کنند، و می مانیم ما دل خوش کرده به وعده و وعیدها، چاره ای نداریم مگر آنکه فقط خاطرات روزهای خوب را ورق بزنیم. اما آیا کسی پرسید زمانی که فرزندت از تو سؤال کرد اینجا کجاست، و تو به جای زمان حال با غرور از گذشته های دور صحبت کردی و او این تناقض آشکار  در حرفهایت و امروزِ روبرویش را دید، آیا او دیگر در این زمانۀ بی وفا به تو وفادار خواهد بود؟ صحبت از پژمردن یک برگ نیست صحبت از این است که اگر امروز تباه شد باکی نیست، ما عمری ست عادت کرده ایم به سوختن و ساختن، ما نگران آینده ایم که مانند شبِ سیاهِ مملو از خوف و تشویش، آیندۀ آیندگان را در آغوش گرفته. با آینده چه می کنید؟ شما که آنقدر حقیرید که از جواب دادن به افکار امروز فرار می کنید چگونه فرداها پاسخگو هستید؟ استان زیبای من، همراه مردم با فرهنگ و غیورت، اندکی صبر، سحر نزدیک است. جوانان غیور تو همچون میرزا دوباره به پا خواهند ایستاد، آینده از آنِ ماست.  خدا را چه دیدی، شاید آن فردای دور امروز باشد.