خلوت من

ببه کي فردا، ايمرۊ جا بئتر ببه

خلوت من

ببه کي فردا، ايمرۊ جا بئتر ببه

۲ مطلب با کلمه‌ی کلیدی «ناصر رفیعی» ثبت شده است


 

شيمي ذۊغالˇ سيائي-يا انگۊشت زنيد واسينيد أمي ديمهʹ

اي-نفر بأيه بگه أشاني کي هف-قد آبˇ جير، مائي-يا دسˇ مرأ گيرد  

أشاني کي ورفʹ آتش زٚنٚد

نفهمد چي گؤفتأن درد ... به ... نيبه.

گده آفرين، بۊگؤفتي، بئتر کي بۊگؤفتي

أمانم گيم آفرين، بۊگؤفته، بئتر کي  بۊگؤفته

مي براره، مي خاخۊره، أگر خۊ قدرأ بدانسته بي، تئران ؤ ایصفهان ؤ شيراز ؤ تبريزأ سر بۊ،

نه اينکي اۊشان پيش ببد، أشان دومبال

تۊ کي هسأ أمئره دؤره-يه عيسي خانئکʹ اۊسادي

چي وأسي ايتا درد کي، هممتا سامان اۊنا دۊچارد، وا تي چۊمانˇ جا هن-قد چي ناجۊر بأئه

آها، أن درده، أمما ...

چۊطؤيه کي تي چۊمان باقي دردأنˇ رۊ دوسته-يه؟


نۊکۊنه تي چومان مأمۊريت دأشتید خألي بي حجابي-يأ بيديند

اۊ جغلاني کي خيابانˇ ور، جه بيکاري فلافل فۊرؤختان درد

اؤشاني کي ایپچه اۊشتر، سيگار فۊرؤختان درد

يا اۊشاني کي شۊرۊم بيگيفته هوا مييانم خۊشانˇ بساطˇ أمرأ، اي لنگي بپا ايساد،

اي چۊم مشتري، اي چۊم مأمۊرانʹ فاندرد، کي فۊتۊرک نزند أشانˇ همه چي-يا ببرد

أنم درده، چۊطؤ تي چۊمان أنأ نيده؟

***

چۊطؤيه کي، گب زئنˇ ره بامؤئي شهرˇ صنعتي ؤ جاده انزلي کنارأ ردّأ بؤستي،

تي چۊمان نيده هيتتا کارخانه جا دۊد وينريزه کارگرانʹ بيرۊنʹ کۊدأن درد، رۊزمزد بيگيرد

أنم درده، چۊطؤ تي چۊمان أنأ نيده؟

هۊ رايأ کي آمؤن ديبي، ماشينانʹ نيده ئي آشغالانʹ بردأن درد جنگلˇ دۊرۊن فۊکۊند،

اۊني آب بشه زيمينˇ ميئن، فرداپسي بلا ببه دکفه مردۊمˇ جان

أنم درده، چۊطؤ تي چۊمان أنا نيده؟

أ رايا کي شؤؤن ديبي، بجارانʹ نيده-اي تأ هأ ديرۊزه بجار بۊد، ايمرۊ خۊشکʹ بؤد يکهؤ بؤبؤستد ويلا

أنم درده، چۊطؤ تي چۊمان أنأ نيده؟

أ را ميان آمؤن ديبي، گيلکانʹ نيده-اي خۊشانˇ زيمينʹ بۊفرؤختده، أساسʹ خۊشانˇ پۊشت بزئد

.... مانسن کۊچ کۊدأن درد

(تۊ اگر نأني بئس ترا بگم، هسا وختˇ کاره، وأسي خۊشانˇ بجارانˇ چؤره گيلʹ نرمʹ کۊند

خؤشانˇ سبزي ؤ سبزˇ چائي-يأ، کارخانه چي پيش فۊکۊند

اساس بدۊش، جاده چي کۊند؟)

أنم درده، چۊطؤ تي چۊمان أنأ نيده؟

أ را ميان شؤؤن ديبي، نيده-اي أمي رشيدˇ جغلانʹ، کي اگه ايمرۊ ميرزا کۊچي خان بئسابي،

اۊنˇ مرا جنگل دۊبۊد، أمما هسا خيابانˇ کنار چؤرت زئن درد، معتادأ بؤستد

أنم درده، چۊطؤ تي چۊمان أنأ نيده؟

تا مرأ جخترأ نۊشؤ بۊگۊ، چۊطؤ اۊ دريا کنار مردۊمˇ وأسي شؤؤن ديبي گب زئن،

أمي جغلانʹ نيده-اي هر تا دس، ايتا کاغذ دره بينيويشته:

ويلا / اۊتاق خالي / سۊئيت

أنم درده، چۊطؤ تي چۊمان أنأ نيده؟

***

نه بلا مي سر أمان شص ساله عرۊسيم، تازه مردٚمار نخأئيم

هر چي مي مرأ کلنجار شم بگم تي گب تۊنده تي ديل صاف، دينم جۊر نأيه

نيشناوسي گده سيا کلاچʹ نشا آبˇ مرا سيفيدأ کۊدن

تي شهرˇ ميئن ايچي تۊپˇ مانسن صدا بۊکۊده کي، هۊ اۊرۊپا دۊرۊنم سابقه نأره

چي فارسه أمي شهرˇ ميئن

هسا بيأ بۊگۊ هۊن ايتا بۊ، يکهؤ بؤبؤسته

خرسʹ حريف ني ئي، زنجيلʹ چۊماقأ گيفتي

أمي سرأ واجه، هرکه خۊ شهرˇ ميئن کۊلۊش مۊشته-يه، أيا کي أيه به کئخۊدا

أمان سالانˇ ساله أ دردانˇ أمرأ ساختأن دريم

أن أمئرأ ويشتر مراغʹ گيره کی هيککس نۊبۊ ترأ بگه

بشکسه پۊردˇ سرأ واز کۊدن نأره

 

گده بۊگؤده، نۊگؤده، ايچي بۊ تمانأ بؤسته ده

معذرت خائي بۊکۊده

قؤبيل

أمانم معذرت بخأستيم، تأنيم تي مانسن بيگيم

تلمبار بکفته، تي پئرهʹ بۊکۊشته، به خيري بۊگذشته؟

تي کردٚکار اۊ کۊردˇ نقله کي، تا اۊنأ نازأ دأئي، ترا دۊشاب پلا يخأ گيره

أمي ديل خۊش  بۊ ترأ بأرديم أيا أمي دردانʹ بيديني

نأنستيم تي آمؤنˇ مرأ مردۊمˇ ديل خۊشي-يم پرا گيره

دأنم مي گبان تره هچين کرˇ ره بۊگۊ کۊرˇ ره رخاصي بۊکۊنه

پس، تي ماچچي-يا نخاستيم، تي فيلي-يا أمئرأ وأنسين

 ***

أنأ بدأن آدمˇ فيشاده-يا خۊدا اۊسانه

خۊدا فيشاده يا هيککس نتانه اۊسادن.

***

 اگر أمي فرداپسي هنه، خأيم هيچوخت نأيه کي بخأيه ايمرۊ جا بئتر ببه

  • نیما رهبر (شبخأن)


ای دو صد لعنت بر آن فردا، که بخواهد بهتر از امروز باشد . . .


* * *


نیامدید . . .

منطقی هم این بود که نیایید . . .

آخر شما، نوادگان همان ها هستید که در روزهای سخت،

سردارشان را میان برف و کولاک، یکه و تنها،

رها کرده، عافیت پیشه کردند . . .


شما نوادگان همان ها هستید که برای تحکیمِ عافیت،

تهمت ها و افتراها به سردارشان زدند . . .


نمی دانم شاید هم علمی داشتید، از نوع خفیه،

که اگر می آمدید با ترکه پذیرایی شده،

یا شاید هم با . . .


* * *


عافیت طلبان،

اگر می آمدید،

با چه رویی در برابر مزارش می ایستادید . . .


چه می گفتید . . .


چگونه خود را معرفی می کردید . . .


« منم نوادۀ آن عافیت طلب، فلان بن فلان . . .

« منم نوادۀ آن عافیت طلب، فلان بن فلان . . .


خدایا این چه دردی است که پیر و جوان نمی شناسد . . .


* * *


حال که بیشتر فکر کردم،

حق می دهم،

منطقی هم این بود که نمی آمدید . . .


* * *


ای دو صد لعنت بر آن کس که برای شما هزینه کند . . .

و هزاران نفرین پیشکشِ آن فردایی که

می خواهد بهتر از امروز باشد.



  • نیما رهبر (شبخأن)